Τα Κύθηρα κατοικήθηκαν από τα προϊστορικά χρόνια. Στο φάσμα του μύθου, υπήρξαν ο τόπος γέννησης της Ουράνιας Αφροδίτης,  αντιπροσωπευτικής θεότητας του αγνού, πλατωνικού έρωτα.

Κατά την αρχαιότητα είναι χαρακτηριστική η συνεχής μεταβολή των πληθυσμών που εγκαταστάθηκαν εδώ και αναμείχθηκαν με το ντόπιο στοιχείο, ξεκινώντας με τους Μινωίτες και τους Φοίνικες και αργότερα τους Μυκηναίους, τους Λάκωνες, κάποια στιγμή και τους Αθηναίους. Στην ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο γνωρίζουν την παρακμή και σχεδόν ερημώνονται.  Ταλαιπωρημένα από τις πειρατικές επιδρομές κατά τη βυζαντινή περίοδο, περνούν  μαζί με τα υπόλοιπα νησιά στη δικαιοδοσία των Βενετών, αμέσως μετά την κατάλυση του βυζαντινού κράτους το 1204.

Τον 17ο αιώνα οι Βενετοί αντιλαμβανόμενοι την αξία τους, ως φύλακα της εισόδου στο Αιγαίο Πέλαγος και ως σταθμό πλοίων που ταξίδευαν από την Ανατολική προς τη Δυτική Μεσόγειο το ονόμασαν «μάτι της Κρήτης». Μετά την πρώτη περίοδο της Ενετοκρατίας, που η διοίκηση παραχωρείται στον οίκο του ευγενή Μάρκου Βενιέρη, στους τέσσερις αιώνες που ακολουθούν μέχρι την κατάλυση της Ενετικής Δημοκρατίας, αναπτύσσονται οι σχέσεις με τη Μονεμβασία και την Κρήτη.  

Από τα χέρια των Γάλλων, που παίρνουν το νησί από τους Ενετούς, στα 1800 τα Κύθηρα υπάγονται στην νεοϊδρυθείσα Πολιτεία των Ιονίων Νήσων, ως το 1809  που επιβάλλεται η Αγγλοκρατία για μια μακρά περίοδο, που χαρακτηρίζεται από αναπτυξιακά έργα και δημιουργική δημόσια δράση αλλά και καταπίεση του Κυθηραϊκού λαού.

Το 1864, όταν υπογράφεται η ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, τα Κύθηρα γίνονται  αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνικού κράτους και ακολουθούν  έκτοτε την κοινή εθνική ιστορία της χώρας μας.